Geboortereportage Rob

Oostende, AZ Sint-Jan Campus Henri Serruys

Die woensdagavond, tien dagen na de uitgerekende datum, komen Sarah en Tom aan in Oostende. De bevalling zal de volgende ochtend worden ingeleid. Gebruikelijk is dat de avond voordien reeds een pilletje wordt opgestoken om de baarmoederhals alvast wat weker te maken, zodat de volgende ochtend kan gestart worden met het infuus met weeën-opwekkers. Bij Sarah blijkt het pilletje echter het laatste zetje dat nodig was om de weeën spontaan op gang te brengen. Van dat nachtje slapen voorafgaand aan de inleiding is al snel geen sprake meer..

De hele nacht vangt Sarah dapper haar weeën op. Echter zonder noemenswaardige ontsluiting tot gevolg.. Wanneer een nacht keihard werken niet meer dan 2 cm opening heeft opgeleverd wordt besloten de anesthesist te bellen. Even later word ook ik gebeld, 4 cm nu, en ik vertrek richting Oostende. Rond de middag kom ik aan.

Hoewel Sarah van die vervelende rugweeën heeft, waarvan de venijnige pijn zelfs met epidurale verdoving niet helemaal weg te krijgen is, gaat het er toch gemoedelijk en rustig aan toe in de verloskamer. Een beetje té rustig misschien.. want vlot ontsluiten doet het daar nog steeds niet. De uren gaan voorbij, ik lees wat in mijn boek, drink koffie, smul van Sarah’s zelfgebakken overheerlijke appelcake en ga zelfs nog een wandeling maken op het strand.. Sarah heeft het minder getroffen, die zit aan haar bed gekluisterd, met van die amper te verdoven rugweeën, en een baby in haar buik die voor geen cm wil opschuiven. Er werd inmiddels ook medicatie opgestart om de weeën wat in intensiteit en duurtijd te laten toenemen en zo de ontsluiting toch wat te doen vorderen, dat lukt, 7 cm! (hoera!) maar even snel als het infuus werd opgestart gaat het ook weer uit, de baby reageert er niet zo goed op, dan maar weer op zijn tempo..

Alweer uren gaan voorbij en de ontsluiting blijft op 7 cm, wanneer nu ook het woord ‘keizersnede’ valt is de ontgoocheling bij Sarah groot. Ze had dit zo graag zo anders gewild, ze wou in bad bevallen, en de ouders hadden daarom, hoewel ze helemaal niet van Oostende afkomstig zijn, voor dit ziekenhuis gekozen. En nu dit, de ene ontgoocheling na de andere, het vertrouwen in haar eigen lijf ver te zoeken..

…

Een uur later komt de dokter langs om Sarah nog een keer te onderzoeken, de beslissing om al dan niet een keizersnede uit te voeren zal nu vallen. Zowat iedereen in de kamer haalt opgelucht adem als de dokter zegt dat het positief evolueert en dus geen reden ziet om een keizersnede uit te voeren. ‘Zowat iedereen in de kamer’, behalve Sarah dus.. Sarah, die een uur geleden nog moest huilen bij het idee dat het misschien op een keizersnede zou uitdraaien, kan nu wel huilen omdat het GEEN keizersnede wordt.. Niet alleen haar geduld en doorzettingsvermogen, maar ook haar flexibiliteit en mentale aanpassingsvermogen worden zwaar op de proef gesteld. Als ook die verdomde rugweeën dan nog een keer venijnig toeslaan is het voor Sarah even genoeg geweest..

En ook in mij knakt er op dat moment iets.. Ik zou je bemoedigende woorden willen toespreken maar kan geen woord uitbrengen, ik zou mn hand troostend op je hoofd willen leggen, maar iets weerhoudt me ervan dat te doen. Helemaal ongepast vind ik het om je op dit moment te fotograferen, dus dat doe ik ook niet.. Ik kan alleen maar met je meevoelen, je ontgoocheling, je frustratie, je verdriet, je pijn, .. je wanhoop ..

Het raakt me hoe alle goedbedoelde aanmoedigingen van Tom en van de vroedvrouwen niet alleen van je afketsen, ze maken je zelfs boos .. En ik vind dat je gelijk hebt, ik vind dat je het recht hebt en de ruimte mag krijgen om het eventjes helemaal niet meer te zien zitten (je zou voor minder!).

…

Met de moed der wanhoop, en een beetje hulp van de arts, pers je op vrijdagochtend, iets na half twee, dan eindelijk je flinke zoon Rob de wereld in. De manier waarop je hem meteen liefdevol in je armen sluit doet me vermoeden dat je hem al meteen vergeven hebt wat hij je de afgelopen uren allemaal heeft aangedaan, en ik pink stiekem een traantje weg.

Proficiat Sarah en Tom, geniet van jullie prachtige zoon, en dank je dat ik erbij mocht zijn om dit verhaal voor jullie vast te leggen!

Heel veel liefs,

Marijke