Birth story Nelle – Oostende, campus H. Serruys
After having spent a few days at the coast enjoying the lovely weather, I got back to Gent and immediately could turn around and head back towards the coast. J Mieke and Joris’s baby, whose birth I am going to photograph, has announced her imminent arrival.
It promises to be a very special birth: Mieke’s father is a gynaecologist, and will be delivering the baby. Mieke’s mother is a midwife, and although she never practised her trade, (which means a second midwife who is a good friend will also be present at the birth) she will be supporting her daughter through labour. A beautiful, touching setting for the arrival of the newest member of the family.
Mieke is still full of energy when I arrive. She is smiling, and going over lists of things which need to be taken with them to the hospital. That is, ‘if’ they go to the hospital – she is still not convinced this is really it. She is happy I am there, because her mother felt that I should come, but she thinks everyone will be heading back home later, because her labour will stall. But nothing could be further from the truth – mothers really do know best Mieke. ;-)
When I arrive, Mieke is receiving an acupuncture treatment in the hope that this will help to get the contractions stronger and more regular, and get the real work going. Joris is creating mosiac pictures with tiny plastic beads (you have to do something to pass the time), and Mieke’s mother (and the grandmother-to-be) is still in the role of hostess. Her doula qualities will be utilised later in the evening, and for now she is providing coffee, cakes and small talk. J
I wonder what it must be like for Joris to have his mother-in-law around the whole time, but I soon realise that they are very close, and there is a warm, cosy, comfortable atmosphere in the house. This is one lucky baby, to be joining this family.
We finish our coffee, we’ve had a bite to eat and everyone is getting a bit sleepy (because decaf doesn’t keep you awake, of course). Could Mieke be right after all? Could we all be heading home tonight after all? We settle in, and Chantal gives me a blanket which I think is very attentive of her. Night falls, and complete peace descends on the house. And it turns out that this peace is exactly what Mieke needed to give the contractions the chance to strengthen. Her mother knew that already, of course, but how can you get your over-enthusiastic daughter to be calm? Just wait patiently until she is tired, must have been Chantal’s thought. J
I’m immediately wide awake again, and grab my camera while I watch how Joris and Chantal lovingly support Mieke through the contractions. Mieke soon transforms into a real ‘woman in labour’, and suddenly stands up and announces she wants to go for a walk. Joris has barely processed what she’s saying, and Mieke is already standing by the door with her coat on. I always love seeing how labouring women become queens who expect those around them to respond to their every need, as it should be.
Every woman in labour should feel like a queen. Sometimes she will have to follow the instructions and advice from her retinue (aka medical personnel), but every labouring woman should at least feel like her wishes have been heard, no matter how strange those wishes may seem at the time. I think this is so important for how a woman looks back on her labour process. Things do not always go the way you want them to go, but being left feeling like you were not heard at all can have a bigger impact than you think. But I digress… back to Mieke, where everything is still going according to plan. J
While Mieke is walking, Chantal grabs her chance to phone her husband, Mieke’s father and the gynaecologist on duty. A short while later the unanimous decision is made to head for the hospital. There is a ‘wellness’ delivery room waiting for them, with a giant Jacuzzi, and Mieke likes the idea of dealing with her contractions in the Jacuzzi.
Mieke spends just under 2 hours paddling in the Jacuzzi, supported by Joris and Chantal. The midwife friend of the family, who has been following Mieke’s progress at home, has also come to the hospital, and the hospital midwives don’t have to do much more than just drink coffee. ;-) Mieke and Joris are doing very well, and are completely in their own world. It’s soon time to head into the birth tub, where the grandfather to be can help to bring his granddaughter into the world. So beautiful to see and experience! Welcome, Nelle! You have chosen one of the most loving families in the world to be born into.
I am glad, and grateful to have been a witness to this.
Much love,
Marijke
Het belooft een bijzondere geboorte te worden: de vader van Mieke is gynaecoloog en zal de bevalling doen en de moeder van Mieke is vroedvrouw, ze oefende nooit het beroep uit waardoor een tweede bevriende vroedvrouw de officiële taak op zich neemt maar in de praktijk is het de moeder van Mieke die haar dochter doorheen de arbeid loodst ..
Een ontroerend mooi verhaal van een familie die er een nieuw familielid bijkrijgt.
Mieke ziet het allemaal nog top zitten, ze lacht, overloopt lijstjes van wat er nog mee moet als ze straks naar het ziekenhuis gaan enz, … oh ja, dat is “als” ze straks naar het ziekenhuis gaan, want dat gelooft Mieke eigenlijk zelf nog steeds niet. Ze vind het best gezellig dat ik er al ben omdat haar moeder me al wou laten komen maar ze denkt eigenlijk dat iedereen straks gewoon weer naar huis kan en alles gewoon weer zal stilvallen. Maar niets is minder waar… moeders weten altijd beter Mieke ;)
Als ik aankom krijgt Mieke accupunctuur, in de hoop dat de weeën sterker en regelmatiger worden en de arbeid echt van start gaat, Joris zit te pixelen (je moet toch iets doen om de tijd te doden). Chantal, de moeder van Mieke, en aanstaande oma, zit nu nog een beetje in de rol van gastvrouw, haar doula-kwaliteiten zijn voor later op de avond, nu zorgt ze voor broodjes, koffie en vrolijke noten .. :-)
Ik vraag me af hoe het moet zijn voor Joris om zn’ schoonmoeder er de hele tijd bij te hebben maar al snel heb ik door dat die twee gewoon twee handen op één buik zijn :-) Het is er één en al warmte en gezelligheid, die baby die in aantocht is heeft het getroffen, denk ik!
De koffie is op, we hebben gegeten en we worden allen een beetje moe (want van deca blijf je natuurlijk ook niet echt wakker haha, ..) .. Zou Mieke dan toch gelijk krijgen, .. zou het dan toch nog niet voor deze nacht zijn? We nestelen ons in de zetel, Chantal geeft mij ook een dekentje, wat ik heel lief en attent van haar vind. De nacht valt en een complete rust daalt neer ten huize Droogenbroodt. En het blijkt net die rust te zijn die Mieke nodig had als een waar startschot voor de weeën, iets wat haar moeder trouwens al lang doorhad, maar ja, hoe zorg je ervoor dat je overenthousiaste dochter tot rust komt… gewoon geduldig wachten tot ze moe is moet Chantal gedacht hebben :)
Ik ben op slag weer alert en wakker en grijp naar mn camera terwijl ik ontroerd toekijk hoe Joris en Chantal Mieke steunen en bijstaan bij het opvangen van de weeën. Mieke ontpopt zich al snel tot een “echte vrouw in arbeid”, zo staat ze plots op en wil ze gaan wandelen, Joris beseft amper wat er gebeurd maar Mieke staat al met haar jas aan in de gang… Ik vind het altijd heerlijk om te zien hoe vrouwen in arbeid zich de koningin wanen, en haar onderdanen bedienen haar op haar wenken, en zo hoort het ook.
Elke vrouw in arbeid zou zich de koningin moeten voelen. Dat ze daarbij zo nu en dan wel acht slaat op de raadgevingen van haar “raadsheren en raadsvrouwen” (aka medisch personeel) is natuurlijk wel verstandig, maar elke barende vrouw zou zich op zn minst gehoord moeten voelen wat haar wensen op dat moment betreft, hoe gek die wensen soms ook klinken. Ik denk dat dit heel belangrijk is voor hoe een vrouw achteraf terugkijkt op haar bevalling. Dat het niet altijd loopt zoals je in je hoofd had is één ding, maar achterblijven met het gevoel dat je je op dat moment niet of onvoldoende gehoord voelde kan volgens mij een grotere impact hebben dan je soms zou denken. Maar goed, ik ben aan het afwijken, terug naar Mieke, alwaar alles nog steeds geheel volgens plan verloopt :)
Terwijl Mieke op wandel is ziet Chantal haar kans schoon om haar man, de vader van Mieke en gynaecoloog van dienst, op te bellen. Niet veel later wordt unaniem beslist om naar het ziekenhuis te vertrekken. Daar wacht immers een soort “welness- verloskamer” met een reuzegrote Jacuzi en Mieke ziet het wel zitten om daar haar weeën verder op te vangen.
Nog een kleine twee uur dobbert Mieke, samen met Joris en bijgestaan door haar mama Chantal, rond in de jaccuzi. De bevriende vroedvrouw, die de arbeid van Mieke thuis opvolgde, is meegekomen en de vroedvrouwen van het ziekenhuis rest niet veel meer dan koffie drinken ;-) Mieke en Joris doen het zo goed en vertoeven helemaal in hun eigen wereldje. Dan is het tijd om naar het bevallingsbad te verhuizen, waar opa in spe zijn kleindochter op de wereld helpt.. Absoluut prachtig om te zien en mee te maken. Welkom Nelle, je hebt zowat het meest liefdevolle nest van de hele wereld uitgekozen om in geboren te worden, dat komt zonder twijfel helemaal goed met jou!
Blij en dankbaar dat ik hiervan getuige mocht zijn,
Heel veel liefs,
Marijke
het is werkelijk wondermooi.
zeer mooie foto’s van een zeer waardevolle gebeurtenis.
zelf heb ik ook enkele foto’s van tijdens mijn bevalling en dit is echt het mooiste van alle foto’s die ik heb.
dit is prachtig om telkens opnieuw tezien ook bij anderen hoe gelukkig de mensen zijn met hun wondertje dat gemaakt werd uit hun liefde.