Geboortemarathon
Het rommelt al een tijdje bij Jana. Ook die avond krijg ik een sms’je dat de weeën weer op gang lijken te komen. Maar alles went. Ook valse alarmen. Ik ga dus eigenlijk vrij ontspannen naar bed die avond en val gelijk in slaap. De slapeloze nachten van de week voordien, toen ik nog niet aan de valse alarmen gewend was, zullen daar ook wel voor iets tussen zitten.
Rond 4u ’s nachts krijg ik opnieuw een sms’je. Ik veer recht en denk: “Cool! Dat moet Jana zijn, wat heerlijk voor haar dat het dit keer echt doorzet”. Maar het is Ellen.. Het.is.Ellen.. Oh neeee! Ellen is de mama die een 10-tal dagen na Jana (die intussen overtijd ging) was uitgerekend. “De vliezen zijn gebroken, we vertrekken nu naar het ziekenhuis. We houden je op de hoogte”. Even begin ik lichtjes te stressen.. straks gaan ze allebei tegelijk bevallen, maar ik al snel realiseer ik me dat dit eigenlijk geen probleem is, want dan bel ik gewoon mijn collega Kim. Met die geruststellende gedacht dommel ik terug in. Om 9u opnieuw een berichtje van Ellen: “Wel al weeën maar nog weinig of geen ontsluiting, het duurt dus wel nog even, sorry dat we je daarnet hebben gewekt, we houden je verder op de hoogte”.
Ik sta op en werk nog de geboortekaartjes af voor de baby die de dag voordien geboren werd. Rond 11u hoor ik van de man van Ellen; Het is nu echt goed op gang en er is 5 cm ontsluiting. Ik vertrek richting AZ Nikolaas. Bij aankomst heeft Ellen net een epidurale gekregen. Daar knapt ze weer wat van op. Ze dreigde net iets te ver over haar eigen grenzen heen te gaan met het opvangen van de weeën die nu erg snel op elkaar volgen. Ze is een beetje ontgoocheld en emotioneel over het feit ‘dat het haar niet gelukt is’ om zonder epidurale te gaan bevallen. Maar al snel maken haar tranen plaats voor het besef dat ze er straks echt wil kunnen zijn voor haar baby’tje en dat dit onmogelijk was geweest als ze nu niet even kan bijkomen. Ik verlaat de kamer, zodat Ellen en Kris nog wat kunnen dutten, “Ik ga wel een koffietje drinken en wat in mn boek lezen in de cafetaria”, zeg ik. “Shit.. boek vergeten in de kamer..” Ik durf niet meer terug naar boven te gaan want wil hen even wat rust gunnen.. Gelukkig is er altijd genoeg animo in cafetaria’s van ziekenhuizen :-). Even later ga ik weer naar boven. Ellen is klaar wakker. Kris ligt te slapen. :-).
De weeën doen hun werk. Kris is weer bij de les. En ik vind het prachtig om te zien hoe liefdevol die twee met elkaar omgaan. De kamer vult zich met een ingetogen warmte en verlangen om het kindje waar ze zo naar uitgekeken hebben te verwelkomen. En dan is het moment daar waarop het echt gaat gebeuren.. Ellen perst als een pro en rond kwart voor zes in de avond kunnen Ellen en Kris eindelijk hun kindje in hun armen sluiten. Welkom Rosa!
Een paar uur later ga ik naar huis. Moe maar voldaan kruip ik mn bed in. Ik lig er welgeteld een half uur in of de telefoon rinkelt..: Jana. “We zijn op weg naar het ziekenhuis, ik denk dat ik vruchtwater verlies en dat willen we even laten controleren, er zijn nog geen weeën, maar we houden je op de hoogte”. Jana en Olivier lijken er intussen ook al niet meer in te geloven dat hun dochter ooit nog geboren wordt en zijn heel relaxed. Ik ook dan, en ik slaap lekker verder. Om 1u Olivier aan de lijn: “De weeën zijn heel fel, de ontsluiting gaat nog traag”. Vroedvrouw Ruth van “Geboren in Gent” is inmiddels ook aangekomen in het ziekenhuis. Ruth is een vriendin van Jana en zal haar tijdens de arbeid en bevalling bijstaan. Rond 3u maak ik me ook klaar om richting ziekenhuis te gaan. Terwijl ik het AZ Sint-Lucas in Gent binnenwandel langs spoed weer telefoon van Olivier, of ik er bijna ben want Jana heeft ineens 8 cm..
Een paar minuten later loop ik de kamer binnen waar ik meteen week word bij het tafereel van Jana in bad, omringd en gesteund door vroedvrouw Ruth en haar man Olivier. Wat vind ik de oerkracht die uit gaat van een vrouw in volle arbeid toch adembenemend fascinerend en mooi.
Zowel de verloskamer als de gynaecoloog zijn trouwens dezelfde als toen ik 10 jaar geleden zelf voor het eerst mama werd! Het was toen ook zondagochtend, ik wou ook in bad bevallen.. en ik had ook een zelfstandige vroedvrouw van Geboren in Gent, toen nog ’t Geboortehuis, met me mee .. Alleen werd ik, met volledige ontsluiting en persweeën, uit de auto op een brancard door de gangen van het ziekenhuis op ‘het eiland’ in de verloskamer gerold, waar ik, voor ik goed en wel besefte wat er gebeurde, mn dochter al in mn armen hield!
Ook voor Jana is het verlossende moment aangebroken! Het is 5u45 in de ochtend, precies 12 uren na de geboorte van Rosa ben ik opnieuw getuige van een wondertje dat haar intrede doet. Welkom Léonie!
Rond 8u ben ik weer thuis. Ik kruip terug mn bed in, ook dit keer niet voor lang, om 12u gaat de wekker, ik heb afgesproken deze middag terug naar Sint-Niklaas te gaan om daar de ontmoeting van Rosa met haar grote broer, zus en grootouders vast te leggen.
(Hoe trots en blij kan een grote broer zijn? :-))
Zondagavond plof ik op de zetel, moe maar voldaan, wat een weekend..
De ingeleide bevalling die de dag nadien gepland staat zal Kim van me overnemen.
Marijke.
Hoewel de ingeleide bevalling die de dag nadien op het programma stond nog steeds in de wachtweek van Marijke viel werd besloten de fakkel een dagje eerder door te geven aan mij. En zo werd de geboorte-marathon een geboorte estafette :-)
Zo kwam ik de volgende ochtend aan in Duffel bij Naomi en Yannick.
Alles om de bevalling in te leiden was reeds gebeurd. Naomi had het comfortabel met een epidurale en kon vrolijk allerlei pogingen ondernemen om aan tickets voor een concert te komen. Ik zie duidelijk hoe blij Naomi is met het bestaan van een epidurale. Het doet me er bij stil staan hoe fijn, maar vooral ook hoe belangrijk het is dat je als mama zelf de keuze kunt hebben hoé je wil bevallen. Welke invulling het heeft is niet zozeer het punt, wel dat je hierover informatie krijgt. Zo kan je afwegen, keuze’s maken die bij jou passen en gesteund worden door medisch personeel dat op dat moment bij je is.
Ik zie op de monitor de heftigheid van de weeën toenemen terwijl er vrolijk kan gelachen worden in de kamer.
Zo komt het moment ven de geboorte langzaam dichterbij en zie ik Naomi duidelijk meer pijn krijgen. Niet veel later mag ze naar de verloskamer waar al gauw een heel mooi meisje, Nowel , geboren wordt.
De vrees dat papa flauw zou vallen bleek nergens voor nodig. Trots kon hij zien hoe zijn lief hun dochter op de wereld bracht.
Een paar uur later laat ik hen achter, alle twee dolverliefd op hun kleine prinses.
Op weg terug naar mijn eigen drie prinsessen en lief bedenk ik, nog maar eens, hoe intens, vermoeiend, bijzonder én uniek deze job is. Dat ik dit samen met Marijke kan doen brengt het zowel voor ons, voor ons gezin en onze klanten naar een hoger niveau.
Kim
Kim & Marijke