Kids and other stories

“Stuur jij me eens een fotootje door van dat beeld”je” van Dirk De keyzer“?

…

Nu had ik enkele weken geleden al ns de vraag gekregen of ik goed kan photoshoppen, een klant was de dag voor zn afspraak voor een fotoshoot met zn fietswiel in een tramspoor terecht gekomen en op zn gezicht gevallen… (ik heb toen wijselijk voorgesteld de fotoshoot uit te stellen). En ook nu voel ik er niet zoveel voor het beeld”je” te detoureren omdat de klant er graag een achtergrondje van de zee achter zou hebben.

De kunstenaar ziet zo’n geshopte photo ook niet echt zitten en we besluiten madam Soleil mee te nemen op uitstap naar zee. Omdat Dirk het aan zijne rug heeft, mijn spierkracht te verwaarlozen is en madam Soleil minstens 200 kg weegt nemen we nog twee stoere mannen mee.

We volgen het blauwe gat in het wolkendek en komen als bij wonder uit aan zee!
“Daar op dat harde zand zou ze wel schoon staan hé? Toch?”… Omdat ik niet alleen de fotografe van dienst ben die wel zal weten waar dat beeldje het schoonste zou staan, maar ook de enige vrouw in het gezelschap, krijg ik mijn goesting :-)
Dat ze ook gehoorzamen aan mijn idee om met de camion even door het zachte zand tot aan dat hardere stuk te rijden, blijkt niet bijzonder verstandig. Na anderhalve meter in het mulle zand rijden we ons vast …

Te voet verder dan maar.

Ik schat dat we haar een kleine 50 meter te dragen hebben, de bronzen madam van meer dan 200 kg… ‘zij’ gaat een paar keer plat op haar buik, ik één keer door de knieën, maar ik denk er niet aan om in te stemmen met het voorstel van de mannen om ‘haar’ misschien toch op het zachte zand te fotograferen, we zijn toch niet speciaal naar zee gereden om 20 meter voor de plek waar ik haar wil fotograferen te ‘stranden’.

En zie, net als ze precies staat waar ik ze wil hebben breekt de echte madam Soleil door het wolkendek …

Terwijl ik foto’s maak proberen mijn mannen tevergeefs de camion uit het zand te krijgen… Iemand van het nabijgelegen strandpaviljoen trommelt uiteindelijk een lokale boer op die met zn tractor de camion uit het zand komt trekken. (Oef… ik voelde me al een beetje schuldig, maar kom, wat weet ik dat nu dat ge mee ne camion nie in ‘t zand kunt rijden).

Ok.

Ze staat erop.

…

Mijn voorstel om eerst ene te gaan drinken in het strandpaviljoen omdat die mensen per slot van rekening wel die boer hebben opgebeld wordt met veel enthousiasme onthaalt. Omdat mannen altijd dorst hebben denk ik… Of zouden ze, net als ik, wat tijd willen winnen om hun spieren even te laten bekomen en zichzelf wat moed in te spreken om straks madam Soleil weer helemaal terug te dragen?

We kunnen daar gerust de rest van de dag blijven zitten maar het besef dat we straks onze schouders terug onder dat loodzware beeld moeten zetten begint na enkele drankjes de sfeer wat te bederven… Ok, we doen het eerst, en we drinken daarna nog iets…

Omdat, als ge drie mannen samenzet, er nooit één van hen de eerste wil zijn om te zeggen “zullen we efkes neerzetten” neem ik die taak graag op mij ;-)

En dat van die laatste loodjes… dat geldt ook voor brons. Net als ik echt begin te twijfelen of we het halen, worden we, zoals dat hoort op noordzeestranden, gered door de Britten “Can we give you a hand?” … “YES!! Please, thank you so much, really!!”

Eind goed al goed. Ik kom er (bijna) zonder kleerscheuren vanaf, maar als zelfstandige kunt ge beter letterlijk dan figuurlijk uw broek scheuren aan een opdracht natuurlijk ;-)

Hij houdt van me van hier tot aan de maan en terug…
Ik hou zoveel van hem dat ik een hemdje voor hem in elkaar naaide… (en ik verzeker je kleine man, dat is écht van dezelfde grootorde, ik overweeg nu zelfs ernstig je de komende jaren te ondervoeden zodat je het heel lang kan dragen…)

(klik op de foto om de slideshow te bekijken)

Herfstwandelingetje gemaakt deze middag. Eindelijk. Gingen we op 1 oktober al doen. Maar toen zijn we gaan zwemmen aan de Blaarmeersen. Maar deze middag trokken we dus naar het bos, met de vriendjes en een thermos gevuld met warme chocolademelk (verwende snotjes!)

Oh, en Roodkapje die at gewoon haar koekjes zelf op! Kijk maar hier

De vijfde editie van Petit Bazaar was alweer super geslaagd!

Sfeerbeeldjes kan u hier bekijken

Naast de gewoonlijke ongewoon kleurrijke standjes met allerlei moois, liefs, schattigs en vooral hips om uw kleine prins of prinses mee uit te dossen en op te vrolijken was er deze keer nog meer… Ik mocht er namelijk een fotoshoot weggeven onder de aanwezigen! De wedstrijdformuliertjes werden met veel dank aanvaard en naarstig ingevuld en in de bus gedeponeerd, waarna ik tegen het sluiten van de beurs op zondagavond mijn eigen (bijzonder onschuldige) kroost had opgetrommeld om de winnaar te trekken. Nadat de hele buit aan kaartjes eens grondig door elkaar geroffeld werd door de onschuldige kinderhand van de dochter was het nadien aan de onschuldige kinderhand van de zoon om er 1 kaartje uit te nemen, nadat hij een beetje schmink aan het winnende kaartje had gesmeerd en er even van had geproefd mocht mama het voorlezen: Ilse Becue is de gelukkige winnares van de fotoshoot ter waarde van 150 euro! Proficiat Ilse!

En, geen paniek Ilse, de inkt op jouw kaart was niet uitgeveegd, ik weet je te vinden, dacht alleen dat het wel fijn was dat niet heel het www je weet te vinden ;-)

U kan hier al even een “preview” van de slideshow bekijken die zal te zien zijn aan de ingang van Petit Bazaar dit weekend.

Slideshow : http://www.marijkethoen.be/clients/petitbazaar

Maar ik wil daar nog even het volgende aan toevoegen:

Ten eerste, als u uw eigen spruit herkent in de slideshow maar liever niet heeft dat die zo’n paar duizend keer de revue passeert dit weekend laat u mij dat dan gerust even weten en ik knip uw schat er zonder probleem (en geheel pijnloos) vantussen. Ervan uitgaande dat elke mama al graag eens pronkt met haar kroost, en toegegeven, ook wel een beetje uit tijdsnood, heb ik niet aan alle mama’s eerst de toestemming gevraagd…

Vervolgens zal het u misschien opvallen dat “een bepaald jongetje” verhoudingsgewijs nogal veel in de slideshow voorkomt maar ook hier heb ik een verklaring voor:
- dat jongetje heeft het ongeluk dat zijn moeder fotografe is en wordt daardoor letterlijk vanaf dag 1 achtervolgd door een fotocamera, hij moet volgens mij ooit gedacht hebben dat zijn moeder zwart was, Nikon op haar voorhoofd heeft getatoeëerd staan en maar één groot oog heeft…

- ten tweede moet het nu net lukken dat dat jongetje zowat het allerschattigste bazake is ter wereld, zo slagen bijvoorbeeld noch zn moeder noch zn juf erin om boos op hem te worden, hebben enkele van mijn vriendinnen reeds toegegeven verliefd op hem te zijn, beschikt hij over twee kijkers om jezelf in te verliezen en een glimlach om van de smelten. Kortom, hij is gewoon über-cute (al noemt hij zichzelf liever “cool” tegenwoordig).

Einde liefdesverklaring aan het adres van mijn zoon. Zie dat het tweede meest voorkomende model uit de slideshow jaloers wordt op haar broer. (kijk, ze kijkt al boos)

En als laatste nog even vermelden dat de namen en/of geboortedata fictief en enkel als voorbeeld bedoeld zijn om de privé van mijn klanten toch nog een beetje te respecteren. Bij deze, als u denkt uw baby te herkennen maar hij blijkt een andere naam te hebben dan blijft hij toch gewoon uw baby, en mag u alsnog met hem/haar pronken :-)

Maar natuurlijk komt al dat moois nog veel beter tot zijn recht op het scherm aan de ingang van de vijfde editie van Petit Bazaar, dit weekend 28 en 29 mei in het ICC in Gent! Kom dat zien, kom dat zien en u maakt bovendien kans en fotoshoot ter waarde van 150 euro te winnen, nu heeft u echt geen excuus meer om dit weekend niet naar Gent af te zakken!

(oh, en misschien nog 1 ding, dat scherm happens to be “nen 16/9″ tv dus vandaar soms iets meer achtergrond dan strikt noodzakelijk, dat ziet er zo soms wat raar uit maar op dat scherm is dat best ok!)

woensdagavond 19u, de deurbel gaat, ik doe de deur open en met het geldige excuus “Ik heb nu genen tijd madam, mijn kindjes zijn aan ‘t eten en ze moeten dan gaan slapen” doe ik de deur zo snel mogelijk weer dicht…

Merel: “Wie was dat mama?”

ik: “een mevrouw…”

Merel: “Wat kwam die doen?”

ik: “Ze wou een verhaal voorlezen uit de bijbel.”

Merel: “Welk verhaal is dat “De bijbel”?

ik: “euh,… een verhaal over Jezus.”

Merel: “Wie is dat Jezus?”

ik: “tja, euh, wie is Jezus … euh… “

Merel: “Is het een kindje?”

ik: “Nee, Jezus is geen kindje meer, Jezus is eigenlijk al dood … en eet nu maar verder…”

Merel: “oei, en hoe was die dan gestorven? Had hij misschien niet goed gekeken als hij oversteekt en had er een auto hem doodgereden?”

Sieben: “Of was er misschien huis op hem gevallen? Zo BOINK boem op zijne kop?? “

ik: “mja, misschien? … zeg, zal ik anders een verhaaltje voorlezen voor jullie? (grabbel vlug naar een boekje) Ah, hier, een verhaal over ridder Florian en zijn vrienden! Dat zal mooi zijn!”

Merel: “Ridder Florian? Ik vind Florian een stomme naam voor een ridder… Lancelot, dat is een goede naam voor een ridder! Heb je geen boek over ridder Lancelot?”

Een beetje met verstomming geslagen dat ze ridder Lancelot wel kent en Jezus niet, maar al lang blij dat dat bijbelverhaal voor een andere keer zal zijn beloof ik ridder Florian ridder Lancelot te noemen. Ze nestelen zich dicht tegen me aan en luisteren naar het verhaal van ridder Florian Lancelot…

Er zijn zo van die avonden waarop je blij bent dat het slapengaan ritueel bijna is afgerond. Je moet alleen nog even zn pyjama aandoen, tandjes poetsen, neusje spoelen, plasje laten doen, zelf in bed laten klimmen, tuut laten kiezen, knuffel laten kiezen, kusje en knuffel geven, slaap-kindjes-slaap zingen en nog een keer zwaaien aan de deur … (want je hebt geluk vanavond, papa is al thuis en die doorloopt gelijktijdig het hele ritueel met de dochter) … waarna je terug op adem kan komen, rustig eten, glaasje wijn drinken, praten met een volwassene en stilaan je eigen dag beëindigen met een boek in de zetel of een aflevering van True Blood. Maar, er zijn ook van die avonden waarop je tijdens het tandjes poetsen helemaal niet beseft dat het allemaal nog lijkt te moeten beginnen voor die dag. Gisteren was zo’n avond.

Sieben had een stukje plastiek gevonden, moegestreden voor die dag en nadat het stukje was geïdentificeerd als zijnde een stukje afgebroken van een kapstok mocht hij het van mij in zn handjes houden terwijl ik zn tandjes poetste. Als ik me omdraai om zn borsteltje weg te leggen hoor ik hem kokhalzen, ik draai me om en weet meteen hoe laat het is…
Ik: “Zit dat stukje in je mond?”
Sieben: “In mij buik…” (*begint te huilen*)
Ik: “Huil je omdat het pijn doet in je keel of omdat je geschrokken bent?”
Sieben: “gesrokke …”
(waarschijnlijk huilde hij omdat hij dacht dat ik boos zou worden want als hij ziet dat dat niet het geval is stopt hij meteen)

Omdat het stukje aan één kant vrij scherp was raadt de huisarts die we opbellen toch aan om met hem naar spoed te gaan. Waarom die dienst “spoed” heet is me een raadsel (“Ja, ‘t is hier druk ze madam, wat eeft hij gedaan? Zet u maar, als ge nog ne stoel vindt”) maar what else is new dus daar was ik wel op voorbereid. Tot mijn verbazing is Sieben de eerste die mee mag naar binnen. Dat kinderen, na “levensbedreigende spoedgevallen” en “zeer dringende spoedgevallen” voorrang krijgen wist ik wel, maar dat kinderen die kapstokken inslikken voorrang krijgen op kinderen die hun vingertjes tussen de deur steken stemt me niet bijzonder gerust, dat de kamer waarin we mochten plaatsnemen “chirurgie 1″ heet ook al niet… Bovendien krijg ik een déjà-vu als we die kamer binnengaan. Iets meer dan drie jaar geleden waren we hier ook al eens. Sieben zat toen nog veilig opgeborgen in mn buik terwijl de verpleger die hier daarnet door de gang wandelde het hoofdje van een hysterische Merel moest stilhouden terwijl ze werd gehecht.

Wat blijkbaar wel heel geruststellend was is dat Sieben, de aan mij gerichte vraag “heeft hij last om te ademen?” met enige fierheid in zn stemmetje beantwoorde met :“Ik heb een kapstok opgegeten en we moeten een keer bij de dokter om te vragen of mijn kaka het eruit mag doen of de dokter”.

Vervolgens besloot de verpleegster dat er dringender dingen waren en zaten we daar zo’n uur of twee samen in dat kamertje… vijf Jip en Jannekes, drie sinterklaasliedjes en minstens tien keer in en uit het bed klimmen later krijgt “Little John Massis” het op zn heupen en vraagt of we nu naar huis gaan. Hij heeft dorst. Ik heb honger. We worden allebei wat knorrig. Hij gaat op onderzoek. Ik maak me vies in het feit dat hij zn knuffel daar over de grond sleept. Ik snoer hem vast in zn buggy. Hij is boos. We praten 5 minuten niet meer met elkaar. Sieben roept uit volle borst “DOKTER WAAR BEN JE?” “STOMME DOKTER”. Ik overtuig hem ervan dat, als hij de dokter stom noemt, hij nog erg lang zal moeten wachten. Ik ga in het deurgat staan kijken waar die stomme dokter blijft. We praten weer 5 minuten niet met elkaar. Sieben besluit het over een andere boeg te gooien, steekt zn vingertjes in zn mond en zegt: “Oh mama, ik voel de kapstok, ja ik heb hem, gaan we nu naar huis?” Hij begint steeds meer te zeuren dat hij water wil, ik zeg hem dat ik zal vragen aan de dokter of hij mag drinken als de dokter komt. Minuten gaan alweer voorbij en terwijl ik op de uitkijk sta begint Sieben wat te spelen met zn beer in de buggy. Sieben is de dokter en beer heeft een kapstok opgegeten.

Dokter Sieben: “Wat heb je gedaan”
beer: “Ik heb een kapstok opgegeten”
Dokter Sieben: “dat mag je niet doen dat is stout…”

Sieben (met zn eigen stem tegen mij, niet met de doktersstem tegen beer) : “Mama, is dat stout een kapstok opeten?”
Mama (geïrriteerd door het wachten) : “Ja, dat is heel stout!”
Sieben: “Waarom was je dan niet boos daarnet als ik dat gedaan had?”
(moet blijkbaar verwarrend voor hem geweest zijn: iets stouts doen en getroost worden)

Dokter Sieben: “dat mag je niet meer doen beer en nu moet je een beetje water drinken en dan mag je naar huis”

Na twee uur mogen we meekomen met de dokter, een neus-keel-oor assistent ?! We lopen door het verlaten ziekenhuis en komen voorbij bekend terrein (de wachtzaal van de pediatrie met glijbaantje “Oh, mag ik een keer op de glijbaan?”“Straks”). In zn neus en oren zijn ze het niet gaan zoeken, dat het stukje al lang niet meer in zn keel zat leek mij ook al duidelijk maar de nko-arts vond het toch nodig even heel diep in zn keel te kijken, waardoor wel zn avondmaal (“eee mama, kijk, mij salami!”) maar niet het stukje plastiek er terug uitkwam. En toen kreeg hij een beker water van de dokter, van die dokter die zonet tot 10 keer toe een grote metalen spatel en spiegeltje in zn keel had geduwd en waarvoor hij telkens opnieuw flink zn mondje had opengedaan tot hij zn avondeten had uitgekotst, maar dat vond Sieben geen probleem, hij had water gekregen en hij mocht naar huis…

Toen we thuiskwamen deed Sieben zijn verhaal aan papa:
“Wij moeten zoooooooo lang wachten en dan doet die dokter zo iets GEVAAARLIJK en floeps, mij salami kom teruit, haha, en ik krijg een beker water en ik mag nog twee keer op de glijbaan en dan mogen we naar huis, zo”.

Papa heeft ongetwijfeld meer moeite gehad om Merel “moet de dokter nu Sieben zijn buik opensnijden?” te kalmeren.

En ik denk: Wat een flink vrolijk schattig ventje (en stomme dokter).

M.

“Hij heeft het geraden in zijn bed mama!”
“Wat heeft Sieben geraden in zijn bed?”
“Awel, wat er in zijn cadeau zit voor zijn verjaardag dat wij samen gekocht hadden”…

(Juist ja, Sieben heeft “toevallig” kunnen raden wat er in het cadeau zat dat ik samen met Merel voor hem had gekocht en waarvan ze niet zou verklappen wat erin zat…)

Maar in ieder geval, hij was er dolgelukkig mee, met zn zwaard en zn schild en vertrok meteen op avontuur:

Er was eens een Ridder, zijn naam was Sieben en net als op een doodgewone dag zat hij een beetje zijn kasteel te bewaken toen het gebeurde… Prins Onderbroek viel aan.
Ridder Sieben veranderde vlug van gedaante, hij werd Ridder Benenkous en trok ten strijde… Aanvankelijk verschanste hij zich nog even achter een hoekje maar op het goede moment ging hij Ridder Onderbroek te lijf, deze laatste sloeg al snel op de vlucht. Nadat hij ook nog een paar 7-koppige draken had verslaan gooide hij zich uitgeput voor de voeten van Prinses Merel. Even een praatje maken… En al snel… een vurige kus. Hij nam haar mee naar zn kasteel alwaar ze samen spinaziestoemp met worst aten. Vervolgens zette hij haar aan het werk voor zn dessert en als hij aan zn middagslaapje toe was… liet hij haar zn kasteel bewaken :-)

Kijk hier en beleef de avonturen van Ridder Benenkous alsof je er zelf bij was:

Mijn twee prinsesjes in de sneeuw…

foto’s: klik hier

08.11.2010 @ 07.00:

(Merel en Sieben in koor): “KOOOONIJNTJE IS WAAAAAAKKERRRR!!!”

Sieben: “Moet jij gaan werken papa?”
papa: “ja”
Sieben: “Moet jij werken mama?”
mama: “ja”
Sieben: “Moet ik dan naar Kristien?”
mama: “nee”
Sieben: “Waar moet ik dan naartoe?”
mama: “naar school”

Zn oogjes blinken en hij groeit op slag nog 5 cm (kwestie van zeker groot genoeg bevonden te worden om naar school te mogen) …

Als we beneden zijn kleeft hij nog vlug zn laatste boekentas op zn schoolkalender, het echte exemplaar op de rug, en hop… daar gaat ie… en veel meer valt er daar niet over te zeggen, over die eerste schooldag van Sieben. Niets hartverscheurende scènes, niets drama, niets huilen, … enfin, niets zoals dit of zoals dat, er kwam zelfs geen pauwenpak aan te pas!

Wel had hij ‘s avonds een ander broekske aan. Na dag 1 heb ik de juffen erop gewezen dat Sieben niet zo’n “Moet jij pipi doen?”-kleuter is maar wel een “Kom, nu gaan we pipi doen”-kleuter want in het eerste geval moet hij nooooooit pipi doen, in het tweede geval altijd :-) Na dag 2 moest ik er nog even bij vertellen (enfin, ze hadden het zo eigenlijk dan wel zelf al proefondervindelijk ondervonden) dat hij er ook nog geen benul van heeft dat die plasser naar beneden moet als hij moet plassen, geen nieuw broekske maar wel een nieuw “al de rest” dus dit keer :-)

En dat is het, Sieben is nu groot en gaat naar school, net zoals alle grote kindjes.
M.